Έχω κι εγώ ένα σωρό απωθημένους ουρανούς... Μα δε σκοτώνω άστρα...


 ~Η σκέψη μου χάνεται και δεν νιώθω καλά...
Κι αναρωτιέμαι γιατί μου συμβαίνει τόσο συχνά αυτό...
Αναρωτιέμαι αν έχω πάθει εγώ κάτι ή όλοι οι υπόλοιποι... Νιώθω ότι κουράζω τους ανθρώπους... Ίσως με βαρέθηκαν... Ίσως είναι λογικό... Ίσως και να το περίμενα να συμβεί κάποια στιγμή...Θα θελα μια φορά να πάω να κάτσω κάπου και να μην χρειάζεται να κάνω κάτι για τους άλλους, αλλά να χαμογελάσω αν θέλω, να είμαι στεναχωρημένη αν θέλω, να πιω όσο θέλω, να μιλάω μόνο όταν θέλω, να ακούσω τη μουσική που θέλω... Ποιος λογαριάζει τα "θέλω"...
~Μήπως πρόκειται τώρα κάτι να αλλάξει ή μήπως εγώ θα νιώσω διαφορετικά...
Ή μήπως αύριο ξυπνήσω και όλα θα μου φαντάζουν φωτεινά...
Μήπως θα 'χει φύγει μακριά το γκρίζο, μήπως οι φίλοι μου θα 'ναι πιο κοντά...
Ή μήπως η χαρά είναι φτιαγμένη από άγνωστα σε μένα υλικά...
και η ψυχή μου ακόμα περιμένει να βρει σ' αυτό το κόσμο γιατρειά...
Ή μήπως εγώ πρέπει να αλλάξω επιτέλους, να δω τα πράγματα αλλιώς...
Αφού η ζωή είναι ταξίδι μα άγνωστος ο προορισμός..."
Και δεν ειν' η χαρά φτιαγμένη από άγνωστα υλικά... Υπήρξα χαρούμενη μεν... Αφελώς δε... Η μετέπειτα επίγνωση μου έφερε την απόγνωση...
Έγινα ματαιόδοξη γι' άλλη μια φορά...Δεν περιμένω τίποτα...~