"Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δεν σ'ακουν..."


Είναι φορές που φεύγεις μόνο για να φύγεις.
Χωρίς προορισμό.
Χωρίς αποσκευές.
Ακολουθείς τους χτύπους της καρδιάς και αυτός ο ήχος γίνεται ο αγαπημένος σου ρυθμός.

Είναι φορές που ξέρεις πως θα πονέσεις κι όμως συνεχίζεις
να βαδίζεις προς αυτό.
Κάτι σε τραβά.
Θαρρείς πως σ έχει δεμένο.

Είναι φορές που η σιωπή είναι τόσο πηχτή που νομίζεις πως την βλέπεις.
Την αγγίζεις.
Αφήνει τα σημάδια της παντού.
Γύρω σου.
Μέσα σου.

Ανοίγεις το παράθυρο.
Οξυγόνο που περνά στο αίμα σου.
Το έχεις ανάγκη.
Για να ξεχάσεις ή να ξεχαστείς...

Είναι φορές που ψάχνεις ένα χέρι μέσα στο σκοτάδι.
Ψηλαφίζεις τα πράγματα γύρω σου.
Ελπίζεις πως κάπου εκεί υπάρχει για σένα.
Μόνο για σένα...

Είναι φορές που νιώθεις πιο μόνος από ποτέ.
Τότε που ο άνεμος φυσάει με μανία πάνω στα παράθυρα σου.
Τότε που τα χρώματα γύρω σου γίνονται σκούρα.
Τα βήματα βιαστικά.
Γυρεύεις ξανά ένα χέρι να κρατήσει σφιχτά το δικό σου.
Μέσα στο κρύο.
Να σου ψιθυρίσει πως σ αγαπά.
Εσένα...
Μόνο εσένα...

Είναι φορές που νιώθεις τόσο μόνος κι αυτή η μοναξιά γίνεται
ρούχο στο σώμα σου.
Άρωμα στο δέρμα σου.
Ήχος στην φωνή σου.
Δάκρυ στα μάτια σου.
Είναι τότε που γυρεύεις ένα χέρι να κρατήσει σφιχτά την ζωή σου.
Κι εσένα...μόνο εσένα...

Κλείνεις το παράθυρο.
Κρυώνεις.
Είναι αργά.
Οι δείκτες στο ρολόι δεν σταματούν να τρέχουν.

Ακόμη ένα βράδυ...
Σαν χάδι απλώνεται και σε τυλίγει...
Κι εσύ περιμένεις ...χωρίς να ξέρεις ποιόν...