Στην ηρεμία της ψυχής μου!

Φαινόταν από καιρό πως το είχα χάσει λίγο το μέτρο με τη ζωή μου…γενικά περνούσα μια φάση λίγο ότι να ναι…και είχα χαθεί από όλους…ακόμα και από τη γειτονιά μας εδώ…γιατί πολύ απλά δεν είχα κάτι να πω…δεν είχα κάτι να γράψω…και είπα να το ψάξω μέσα μου!Έδιωξα πολλούς από το πλάι μου…φίλους γκόμενους γνωστούς….ήθελα απλά να κοιτάξω πίσω μου και να δω τι κρατάω από το καθένα…κάτι σαν το ξεκαθάρισμα που κάνουμε στις ντουλάπες μας μια φορά το χρόνο…όταν ανεβάζουμε τα χειμερινά και κατεβάζουμε τα καλοκαιρινά…ή και το ανάποδο!Σκέφτηκα λοιπόν τα πάντα και τους πάντες…και όλα εκείνα τα μικρά ή τα μεγάλα που μας ένωσαν…και έπειτα εκείνα που μας χώρισαν…και έψαξα καλά μέσα μου…προσπάθησα λοιπόν να φτιάξω έναν ορισμό της φιλίας…και εκεί μέσα σ αυτό το κουτάκι να βάλω τους φίλους μου…!Μα ποιοι είναι φίλοι?Αυτοί που στη πορεία χάθηκαν είναι φίλοι η επειδή με εγκατέλειψαν δεν είναι?Φίλοι είναι σκέφτηκα μέτα όσοι στάθηκαν δίπλα μου σε κάποια χαρά μου…σε χαρά όχι σε λύπη…και αυτό ήταν εύκολο…γιατί έτσι το τοπίο ήταν πιο ξεκάθαρο…όλοι οι άλλοι τοποθετήθηκαν εκεί μέσα στο πλήθος με τους γνωστούς μου…!
Έπειτα ζύγισα όλος εκείνους που μου έκαναν την καρδιά μου να χτυπά δυνατά…Ήθελα να βάλω μια τάξη στη ζωή μου γιατί το τελευταίο διάστημα οι αλλαγές ήταν ραγδαίες και εγώ κάπου μέσα σε όλα αυτά έχασα εμένα…με έχασα…και έπειτα τώρα μα ξαναβρήκα…και είμαι ήρεμη και έχω πια κατασταλάξει στα όσα θέλω…θέλω να περάσω ένα διάστημα μόνη μου…απλά μόνη μου…!!!
Σκεπτόμενη λοιπόν όλους αυτούς που πέρασαν από τη ζωή μου κατέληξα πως κάποιοι πέρασαν και μου έδωσαν αφορμές να αλλάξω…και κάποιοι άλλοι απλά πέρασαν…ενώ άλλοι πάλι πέρασαν και με πήραν μαζί τους…με παρέσυραν…λές και ο καθένας μας είναι ένας βράχος και όσοι έχουμε κάθε είδους σχέσης μεταξύ τους είναι άλλοι βροχή άλλοι άνεμος και άλλοι σεισμός που έρχονται και σκαλίζουν το βράχο μας…και αφήνει έτσι ο καθένας το δικό του σημάδι…είτε μια απλή χαρακιά είτε μια ρωγμή…ή ακόμα και ένα σπάσιμο…!Ναι…αυτοί που μας σπάνε και παίρνουν μάζι τους ένα κομμάτι μας αυτοί είναι που μένουν και πληγές πάντα ανοιχτές…!Δεν ξέρω πόσοι τέτοιοι πέρασαν από τη ζωή μου…σίγουρα ένας με δύο…και ναι πήραν κομμάτια…και ναι άφησαν πληγές…πληγές που μένουν πάντα ανοιχτές…μα τις συνήθισα πια…έχουν γίνει μέρος από το εγώ μου…!
Έπειτα σκέφτηκα τι είναι αυτό που μας χωρίζει με ανθρώπους που αγαπάμε?Η απόσταση…όχι αυτή των χιλιομέτρων…η απόσταση των απόψεων…γιατί τελικά στις σχέσεις έχουμε κοινή αφετηρία μα τις πιο πολλές φορές διαφέρει το τέρμα…!Οι άνθρωποι φεύγουν…και αφήνουν τα σημάδια τους…και εσύ μένεις πίσω να πολεμάς με αναμνήσεις και με τη συνήθεια…γιατί η συνήθεια…είναι αυτή που τα κάνει όλα πιο δύσκολα…!Αυτές τις γιορτές έχασα κάτι που αγαπούσα πολύ…έναν φίλο…ή μάλλον ίσως έχασα πολλούς φίλους….και αυτό με έκανε να μηδενίσω να χάσω τον εαυτό μου…και έπρεπε να αρχίσω ξανά από το μηδέν…να μετρήσω ξανά και ξανά εκείνους που νομίζω πως με αγαπάνε…!
Όταν λοιπόν χάνεις κάτι που αγαπάς…ο πόνος είναι τεράστιος…γιατί εγώ με τους φίλους μου μοιράζομαι την καρδιά μου…και κάθε ένας που αποχωρεί παίρνει και ένα κομμάτι της…!Έκλαψα πόνεσα…έγινα κομμάτια…μα τελικά κατέληξα…σκέφτηκα πως αν μπορούν αυτοί να ζουν χωρίς εμένα θα μάθω και εγώ να ζώ χωρίς αυτούς…!Ναι ήταν δύσκολο να μην τους παίρνω για καλημέρα…και ήταν δύσκολο να τους βλέπω να κάθονται στο απέναντι τραπέζι από εμένα…μα έμαθα…το συνήθισα…κοιτάζω καμιά φορά φωτογραφίες…και λέω πως γίνεται όλη αυτή η ευτυχία να χάνεται.....μα όπως και να έχει πια είμαι ξανά η δυνατή eya …η eyaaa που χαμογελάει σε όλους…που ακούει δυνατά μουσική…και τα βράδια κοιτάζει τα αστέρια και τον ουρανό…και εύχεται να έρθει ο πρίγκιπας…όπως τότε που κρατώντας το αρκουδάκι μου…ανέβαινα τις σκάλες τρέχοντας για να ακούσω το παραμύθι του παππού…κι εκείνος μου μιλούσε συνέχεια για άλογα και πρίγκιπες…και με έκανε να πιστέψω πως η ζωή αν θες γίνεται γλυκιά σαν παραμύθι…μα μέχρι τώρα συναντάω δράκους…και κακές μάγισσες…!